Jak wychować emocjonalnie inteligentne dziecko?

Nikt nas nigdy nie uczył jak wyrażać i regulować trudne emocje, takie jak; złość, gniew, zazdrość czy zawiść. Często za to słyszeliśmy “prawdziwi mężczyźni nie płaczą” “zobacz jaką masz brzydko buźkę jak płaczesz” oraz “małe księżniczki się nie złoszczą”. Często też słyszałam, że okazywanie emocji to słabość i że lepiej zachować je dla siebie.

A jak jest w rzeczywistości?

W rzeczywistości jest tak, że my jednak odczuwamy i odczuwamy wiele emocji na raz, np; radość, smutek, zdenerwowanie, zmieszanie i zadowolenie. Nie potrafimy jednak wyrażać naszych uczuć, szczególnie tych trudnych, które nas uwodzą i widzimy tylko jedno możliwe rozwiązanie; ulec tej emocji i dać jej ujście. Efektem tego jest to, że ranimy najważniejsze osoby w naszym życiu; nasze dzieci, partnerów, przyjaciół i współpracowników.

W ostatniej dekadzie, nauka odkryła, że emocje odgrywają ogromną rolę w życiu człowieka. Naukowcy są zdania, że świadomość emocjonalna i zdolność do radzenia sobie z uczuciami bardziej wpływa na sukces i szczęście we wszystkich aspektach życia niż wysokie IQ. Inteligencja emocjonalna, bo o niej tutaj mowa jest zestawem zdolności, narzędzi i strategii, które możemy rozwijać całe nasze życie. Osoby, które posiadają wysoki poziom zdolności emocjonalnych potrafią utrzymać długotrwały balans emocjonalny i psychiczny,  potrafią  same  się  motywować i zarządzać swoimi emocjami oraz emocjami innych osób aby osiągać najważniejsze życiowe cele.

Korzyści z rozwijania kompetencji emocjonalnych u dzieci.

Już od ponad 50 lat, inteligencja emocjonalna jest włączona w program nauczania w USA, UK oraz Hiszpanii. Od najmłodszych lat, dzieci uczą się jak rozwijać swoje zdolności emocjonalne i efekty są niezwykle imponujące. Dzieci, które uczą się zdolności emocjonalnych mają lepsze zdrowie fizyczne, lepsze wyniki w szkole, lepiej dogadują się z rówieśnikami oraz rodzicami. Mają mniej problemów z zachowaniem oraz są mniej podatne na akty przemocy. Te dzieci, doświadczają mniejszej ilości negatywnych uczuć a więcej pozytywnych uczuć, są zdrowsze emocjonalnie od rówieśników oraz są bardziej odporne psychicznie. Nie oznacza to, że te dzieci nie odczuwają trudnych emocji takich jak; złość, smutek, bezsilność, strach, wściekłość itp., mają one lepsze zdolności adaptacyjne oraz potrafią same siebie ukoić i polepszyć swoje samopoczucie, aby wrócić do produktywnych zajęć.

Uważnie towarzysz swojemu dziecku w rozwoju.

Inteligencja emocjonalna może być rozwijana w domu przez rodziców bądź osoby z najbliższego otoczenia dzieci; babcia, wujek, ciocia bądź nauczyciel. Jest to zazwyczaj osoba z wysoką świadomością swojej emocjonalności, która zdaje sobie sprawę jak ważne jest uczenie najmłodszych wyrażania i regulowania trudnych emocji. To osoba, która daje dziecku prawo do odczuwania i rozmawia z dzieckiem o jego uczuciach nie skupiając się na zachowaniu, które tylko odzwierciedla to, co dzieje się we wnętrzu. Dając dziecku prawo do odczuwania emocji, uważnie mu towarzyszymy w rozwoju. Takie wychowanie daje dziecku możliwość nauczenia się jak regulować i wyrażać trudne emocje, takie jak; złości, zazdrości i gniewu.

Uważne towarzyszenie, zapewnia dziecko o twojej 100% akceptacji pomimo tego, że odczuwa ono złości i agresję. Dziecko zaczyna rozumieć, że jego emocje są naturalne i każdy je odczuwa. To tworzy niezwykle silną więź pomiędzy rodzicem a dzieckiem, dziecko zaczyna nam ufać bo my nie dajemy twardego wykładu, my rozumiemy i akceptujemy jego uczucia. Stajemy się powiernikiem jego najtrudniejszych uczuć, dziecko widzi w nas sprzymierzeńca, który nie karci za złe zachowanie, tylko prowadzi je poprzez najciemniejsze zakamarki emocji.

Wychowanie emocjonalne to także ustalanie granic i nie ma nic złego w tym żeby to robić, np.; widzę, że jesteś rozgniewana i rozumiem jak się czujesz, pewnie też bym się tak czuła w twojej sytuacji. Gniew jest uczuciem i ono nikogo nie krzywdzi ale rzucanie zabawkami i bicie siostry już tak.

Jak zacząć?

Dzieci uczą się poprzez kopiowanie zachowań rodziców, jeśli potrafisz konstruktywnie wyrażać swoje emocje to rób to w obecności dzieci, np.: jestem zdenerwowana, muszę wziąć parę głębokich oddechów. Modelowanie sytuacji jest najlepszym sposobem na naukę, gdyż w praktyczny sposób uczy dziecko jak postępować. Z biegiem czasu możesz wprowadzać inne narzędzia i strategie radzenia sobie z emocjami i cierpliwie czekać na efekty.

Kiedy zaczęłam pozwalać moim dzieciom na odczuwanie i przestałam skupiać się na ich zachowaniu, ilość wybuchów złości zmalała a jak już dochodzi do wybuchu to trwa on zdecydowanie krócej. Moje dzieci zaczęły rozpoznawać jak się czują i używać różnych strategii regulowania emocji. Dziś już nie rzucają przedmiotami tylko wyrażają swoje emocje; jestem wściekła, muszę głęboko pooddychać albo przybiegają się przytulić. Wymaga to ode mnie zachowania spokoju, kiedy moje dzieci wybuchają. Jest to niezwykle trudne, ze względu na współodczuwanie, czyli nasz wrodzony dar odczuwania emocji innych osób.

Wychowanie emocjonalne, to taki plecak na długą podróż, jaką jest życie i to właśnie on daje mi pewność, że wyposażę moje dzieci w najlepsze narzędzia do radzenia sobie w trudnych sytuacjach. Wiem, że daję im coś więcej niż strategie radzenia sobie z trudnymi emocjami, daję im okazje do poznania samego siebie i podążania za swoimi wartościami w życiu, do spełniania zawodowego i na łonie rodziny ale też do świadomego przeżycia tej wspaniałej podróży – życia.

.