Zimmerleute auf Wanderschaft, znani również jako “Wandergesellen” lub “Gesellen auf der Walz”, to tradycyjna praktyka rzemieślnicza w Niemczech, która ma swoje korzenie w średniowieczu. Jest to okres, gdy młodzi rzemieślnicy po ukończeniu nauki w warsztacie wyruszają w podróż, aby zdobyć doświadczenie zawodowe i życiowe, poznawać nowe techniki i poznawać różne style budownictwa. Podróże pozwalają im również poznać nowych ludzi i kultury oraz poszerzyć swoje horyzonty.

Podczas wędrówki zazwyczaj noszą charakterystyczny strój, który obejmuje czarny płaszcz, kapelusz, skórzane spodnie ogrodniczki, koszulę, kamizelkę, specjalną torbę na narzędzia oraz kij wędrowny zw. „Stenz”. Kij wędrowny jest symbolem ich przynależności do cechu rzemieślników i służy także jako narzędzie pracy. Mają także tzw. “Walzbrief”, czyli dokument potwierdzający ich status wędrowca, oraz “Wanderbuch”. W tej księdze zapisują swoje doświadczenia zawodowe i osobiste, zbierają stemple i referencje od zakładów, w których pracowali. Księga Wędrownicza jest cennym dokumentem, który dokumentuje ich umiejętności i karierę zawodową. Wymagane jest również zachowanie godności, szacunku dla honoru bliźnich i niestosowanie przemocy.

Wędrowcy często podróżują pieszo, zatrzymując się w różnych miastach i osiedlach, gdzie mogą pracować u miejscowych mistrzów i zdobywać nowe umiejętności. Wędrowcy muszą polegać na własnej inicjatywie, aby znaleźć pracę. Przechadzają się od warsztatu do warsztatu i oferują swoje usługi. Ta wędrówka od jednego zakładu do drugiego pozwala im poznać różne metody pracy i style budownictwa oraz uczyć się od doświadczonych cieśli. Tradycyjnie wędrują przez okres od trzech do pięciu lat, po czym wracają do swojego rodzinnego miasta i prezentują swoje umiejętności przed miejscowym cechem, aby uzyskać tytuł mistrza. Czas trwania wędrówki może się różnić, ale musi wynosić co najmniej trzy lata i jeden dzień. W tym czasie zawiadowcy nie mogą zbliżyć się do swojego rodzinnych stron na odległość mniejszą niż pięćdziesiąt kilometrów i muszą żyć całkowicie niezależnie. Nie mogą korzystać z publicznego transportu, ale muszą podróżować pieszo lub jako autostopowicze. Nie mogą posiadać własnych pieniędzy, ale muszą zarabiać na swoje utrzymanie poprzez pracę.

Praktyka wędrowania rzemieślników ma nie tylko wymiar zawodowy, ale także kulturowy i społeczny. Jest to sposób na rozwój osobisty, poznawanie różnych regionów kraju oraz nawiązywanie nowych znajomości. W dzisiejszych czasach tradycja ta nadal istnieje, choć liczba wędrowców zmniejszyła się w porównaniu z przeszłością, a praktyka ta jest bardziej uznawana za rytuał kulturowy niż konieczność zawodowa.

Quelle:

Zimmerer auf der Walz: Alles, was man wissen muss

Zajrzyj do sklepu i wybierz e-booka dla siebie!

Dodaj komentarz